Ο Σαμαράς προσπαθεί να εμφανισθεί ως εθνική ανάγκη αλλά δεν εμπνέει κανέναν- Από τη βάση της παράταξης λείπει το όραμα και η ελπίδα

Ο Σαμαράς προσπαθεί να εμφανισθεί ως εθνική ανάγκη αλλά δεν εμπνέει κανέναν- Από τη βάση της παράταξης λείπει το όραμα και η ελπίδα

Ως εθνική ανάγκη προσπαθεί να παρουσιάσει η Συγγρού την παραμονή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ με το επιχείρημα ότι «τώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού μόνο πρόσωπα που δεν αγαπούν τη χώρα και τη ΝΔ θέλουν να μπει το κόμμα σε μια φάση εσωστρέφειας που κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει»

Ωστόσο το αντεπιχείρημα που προβάλλουν οι

αμφισβητείες του κ. Σαμαρά είναι πάρα πολύ απλό και καταλητικό. Λένε ότι «ακριβώς επειδή η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, πρέπει όχι μόνο να υπάρχει μια ισχυρή αντιπολίτευση, αλλά και ένα κόμμα που προβάλλει ως εναλλακτική λύση, που ο λαός μπορεί να το εμπιστευθεί και δημιουργεί την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Και όλα αυτά σίγουρα δεν μπορεί να τα προσφέρει η παρούσα ηγεσία».

Μέσα σε αυτήν την λεκτική αντιπαράθεση που εμπλέκει τις προσωπικές φιλοδοξίες και την αγωνιώδη προσπάθεια του κ. Σαμαρά για αυτοδικαίωση αλλά και τις τακτιστικές κινήσεις από την άλλη των επίδοξων διαδόχων του, οι οποίοι όμως, φοβούμενοι τη συγκυρία, δεν βγαίνουν ευθέως να διεκδικήσουν την ηγεσία, αναμένεται να κινηθεί όλο το Μάιο η ΝΔ, παρακολουθώντας τις εξελίξεις στις οποίες πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση, ερήμην της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτό το σκηνικό βέβαια, ούτε τη χώρα οφελεί, ούτε τη δημοκρατία, γιατί η κυβέρνηση πορεύεται χωρίς αντίπαλο. Εννοείται βέβαια ότι δεν οφελεί ούτε τη ΝΔ η οποία δεν κερδίζει από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό δεν είναι λίγα πλέον τα στελέχη της ΝΔ που ζητούν επιτάχυσνη των εξελίξεων. Το αίτημά τους εντάθηκε και μετά την απογοητευτική αποχή της βάσης της ΝΔ από την προσυνδιάσκεψη της Πάτρας. Όπως εκτιμάται όση προσπάθεια και αν κάνει ο κ. Σαμαράς για να παρουσιάσει μια ισχυρή βάση που τον στηρίζει αυτό δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί καθώς και όσοι μέχρι σήμερα ακολουθούν δεν διαθέτουν το πάθος της διεκδίκησης αλλά αντιθέτως απογοητεύονται από την εικόνα μνημοσύνου που επικρατεί στο χώρο των προ- συνδιασκέψεων.