Πιέσεις στον Καραμανλή για να δραστηριοποιηθεί

 Ο ρόλος του ξένου παράγοντα στις αποφάσεις του πρωην πρωθυπουργού

Το έντονο εσωκομματικό πρόβλημα της Ν.Δ. εκδηλώνεται σε μια στιγμή που (ιδιαίτερα μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα να βάλει πλάτη ο Προκόπης Παυλόπουλος για την επίτευξη ευρύτερης συνεννόησης), παρά τις σχετικές διαψεύσεις από το Μαξίμου, φαίνεται περισσότερο από ποτέ πιθανή η συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης.

Η προοπτική αυτή, σε συνδυασμό με την πορεία της Ν.Δ. προς την αυτοδιάλυση, έχει αναζωπυρώσει όχι μόνο τις φήμες, αλλά και τις πιέσεις για ενεργοποίηση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Μια ενεργοποίηση που θα αφορά είτε την περίπτωση να τεθεί επικεφαλής μιας οικουμενικής κυβέρνησης είτε την ανάληψη της ευθύνης της διάσωσης της Νέας Δημοκρατίας.

Οι εκτιμήσεις αυτές δεν αποτελούν απλώς ευσεβείς πόθους, όπως θα έλεγαν και οι φλεγματικοί Αγγλοσάξονες, αλλά προκύπτουν και από το γεγονός ότι σε ένα γενικώς αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα, ο Κώστας Καραμανλής θεωρείται σχεδόν η μοναδική πολιτική «σταθερά» στην Ελλάδα, αναδεικνυόμενος σε κάτι τέτοιο μάλιστα από τον ξένο παράγοντα. Και αυτό έχει τη σημασία του, διότι επί διακυβέρνησής του τα είχε «σπάσει» με τους Αμερικανούς, ενώ είχε ψυχρανθεί και με το Βερολίνο.

Είναι χαρακτηριστική μια πληροφορία, ηλεγμένη, ότι, μετά το δημοψήφισμα του Αλέξη Τσίπρα, η ισχυρή Ευρωπαία ηγέτις Ανγκελα Μέρκελ ζήτησε να μιλήσει με τον Κώστα Καραμανλή, για να διαμορφώσει άποψη για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Προφανώς, δε, το τηλεφώνημα εκείνο είχε την αξία του, διότι αναγνωριζόταν ο Κ. Καραμανλής ως μια χρυσή εφεδρεία από το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο, σε μια περίοδο που το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει γενικώς χαρακτηριστικά ανυποληψίας στη λοιπή Ευρώπη. Πρόσθετη σημασία έχει ότι η αναγνώριση αυτή από τους Ευρωπαίους γίνεται παρά το γεγονός ότι, κακώς, ο κ. Καραμανλής δεν επιχείρησε, κατά το διάστημα της πολυετούς σιωπής του, να διατηρήσει τις επαφές του με τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες. Στα σενάρια που διακινούνται στους νεοδημοκρατικούς κόλπους, και όχι μόνο, περί της ενεργού και πάλι ανάμιξης του Κ. Καραμανλή βεβαίως αποκλείεται η πρωταγωνιστική συμμετοχή του στα νεοδημοκρατικά πράγματα. Για αυτό, άλλωστε, όπως δημοσιεύεται σε άλλες στήλες, ο πρώην πρωθυπουργός έχει συστήσει να συνεχιστούν οι διαδικασίες για την εκλογή προέδρου της Ν.Δ.

ΔΙΑΚΡΙΣΗ 

Ως προς την οικουμενική κυβέρνηση, όπως αναφέρουν συνομιλητές του Κ. Καραμανλή που γνωρίζουν τις σκέψεις του, θα πρέπει να γίνει διάκριση σχετικά με το περί ποιας, αλλά και τι είδους οικουμενικής γίνεται συζήτηση. Το βέβαιο είναι ότι ο Κ. Καραμανλής δεν επρόκειτο να τεθεί επικεφαλής μιας τέτοιας κυβέρνησης, που θα επωμιζόταν την προώθηση των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές, προκειμένου να επιμερισθεί το κόστος σε όλο το πολιτικό σύστημα. Αλλωστε, αυτή η κυβέρνηση θα ήταν συγκεκριμένου σκοπού, με δεδομένη την αδυναμία της σημερινής να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις, όπως φάνηκε και από την πρωθυπουργική έκκληση βοήθειας προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αντιθέτως, στην περίπτωση που θα καθίστατο αναγκαία η συγκρότηση μιας οικουμενικής που δεν θα είχε απλώς ένα στενά διαχειριστικό έργο, αλλά βασικός και μακροπρόθεσμος στόχος της θα ήταν η ανασυγκρότηση της χώρας, τότε ο κ. Καραμανλής, όπως υποστηρίζουν συνεργάτες του, θα αναδεχόταν αυτό τον ρόλο.

Η τελευταία αυτή περίπτωση ασφαλώς και περιορίζει το εύρος των επιλογών του πρώην πρωθυπουργού για το υπόλοιπο της πολιτικής του καριέρας όσον αφορά στην κομματική του δραστηριοποίηση για μια νέα Κεντροδεξιά. Αντιθέτως, του ανοίγει την πόρτα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, υπό τις προϋποθέσεις που και ο ίδιος έχει θέσει, δηλαδή να έχει προηγηθεί η αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε ο ΠτΔ να μην έχει περίπου διακοσμητικό ρόλο και, κυρίως, όπως το έχει θέσει ο Κ. Καραμανλής, να έχει την ενεργό εποπτεία της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.