Του Σταύρου Παπαντωνίου
 
Όλες τις προηγούμενες μέρες , πολύ πριν δημιουργηθεί οποιαδήποτε υπόνοια για κάποιο φιάσκο, ο Κώστας Καραμανλής είχε πάρει σαφείς αποστάσεις από όλες τις διαδικασίες. Όποιο στέλεχος τον ρωτούσε την γνώμη του για την διαδικασία απαντούσε λακωνικά πως «αυτές οι διαδικασίες δεν παίζουν κανένα ρόλο». Στις όποιες πιέσεις δεχόταν για να πάρει θέση για «γραμμές και τάσεις εντός του κόμματος»  παρέμενε στην άποψη του «Εγώ δεν έδινα βάση σε αυτά όταν ήμουν πρόεδρος, θα δώσω τώρα;» έλεγε χαρακτηριστικά και συνέχιζε την ανάλυση του λέγοντας πως «το μείζον είναι το κόμμα να έχει ερείσματα στην κοινωνία και στον πραγματικό κόσμο». Η έννοια του Καραμανλή άλλωστε δεν ήταν ποτέ οι μηχανισμοί και ο έλεγχος του συνεδρίου, αλλά οι ευρείες πλειοψηφίες και η απήχηση , όχι στα κομματικά στελέχη, αλλά στους Έλληνες πολίτες.
Με γνώμονα την άτυπη αυτή «εντολή» του Καραμανλή, τα στελέχη που πρόσκεινται στον πρώην πρωθυπουργό ή χαρακτηρίζονται ως «καραμανλικά» ακολούθησαν μία συγκεκριμένη γραμμή. Απήχαν από όλες τις διαδικασίες, δεν διεκδίκησαν τίποτα αλλά και δεν δημιούργησαν και το παραμικρό πρόβλημα.
Η στρατηγική συγκεκριμένη. Να μην εκτεθούν και να μην εκθέσουν τον πρώην πρωθυπουργό ο οποίος πράγματι αδιαφορεί για τις συγκεκριμένες διαδικασίες και τις θεωρεί παρωχημένες και παλαιοκομματικές.
Η προνοητικότητα του Κώστα Καραμανλή και η παγιωμένη θέση του για τέτοιου είδους διαδικασίες ήταν αυτή που έσωσε την τιμή και την αξιοπιστία του καραμανλικού στρατοπέδου και ανέδειξε κάτι που ο Καραμανλής το έχει ως αρχή: την σοβαρή στάση όταν η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού. Αυτός είναι και ο λόγος που στο συνέδριο δεν έβλεπες καραμανλικό ούτε για δείγμα να συμμετέχει σε διαδικασίες και έτσι το φιάσκο που έγινε, πέρασε και δεν τους ακούμπησε