Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Στιγμές και ατμόσφαιρα από τo 'Επτά επί Θήβας'

"Δώστε μας δύναμη να σώσουμε τον τόπο της λατρείας σας. 
Οι πόλεις που ανθίζουν στον καιρό τους, πίστη κι ευσέβεια καρπίζουν."
κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + οδυσσέας κοσμάτος
Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις καταπιάνεται με το έργο του Αισχύλου "Επτά επί Θήβας". Σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα, ένα έργο που μιλάει για τον πόλεμο στην επιφάνεια. Και στην ουσία είναι ό,τι πιο αντιπολεμικό μπορεί να ειπωθεί στα μεγάλα ανοιχτά θέατρα. Δυο αδέρφια, ένας θρόνος. Μια εναλλασσόμενη ετήσια αλλαγή θέσης. Μια προδοσία. Μια ακόμη "καρέκλα" που ο άνθρωπος δεν παραδίδει εύκολα. Το χρήμα που πολλοί μπορεί να μίσησαν, αλλά εκείνη η αρρωστημένη δόξα; 
...Πόλεμος Αδελφικός. Αίμα που αγκαλιάζει το μίσος. Το φθόνο. Αίμα που "κάνει έρωτα" με το μένος.
Επτά επί Θήβας
Επτά επί Θήβας
"Να μην πανικοβάλλεις τους πολίτες σου ζητώ. 
Έλα, ησύχασε, προσπάθησε να ελέγξεις τον φόβο σου".
Ένας ηγέτης και γύρω του "στρατός", ένας καλοκουρδισμένος Χορός, έτοιμος να γίνει ένα και να πολεμήσει το σύμπαν της αδικίας. 
Ένας Χορός ανδρών και γυναικών, με ότι καλύτερο διαθέτει στο δυναμικό του, το Κρατικό Θέατρο. 
Μια ντουλάπα γεμάτη λάφυρα ζωής που καταδυναστεύουν την ποταπότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ανοίγει η ντουλάπα, τα λάφυρα πέφτουν στο χώμα και η σκόνη θολώνει τη καθαρότητα της συνείδησης.
Επτά επί Θήβας
Επτά επί Θήβας
"Ο έντιμος θάνατος είναι το μόνο κέρδος του ηττημένου. 
Ήττα μαζί κι ατίμωση, μόνο τιμή δεν κάνουν."
Μια "Αντιγόνη" που ενσαρκώνει η Νάντια Κοντογεώργη και η σκηνή με τη χορδή της φωνής της πάνω στην εξαίσια μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη (σήμα κατατεθέν της παράστασης) να αλυχτά το θρήνο μιας γυναίκας που πονά τη ψυχή των δυο αδερφών της, είναι το λιγότερο ανατριχιαστική. Ριγείς με όσα ένα άλφα μιας άριας μπορεί να αρθρώσει γυναίκας ψυχή. Ενσωματωμένα άρτια τα κοστούμια δια χειρός Κέννυ ΜακΛέλλαν.
Επτά επί Θήβας
Επτά επί Θήβας
"Ποιος νόμος σου δίνει το δικαίωμα να μολύνεις την πηγή από όπου ανάβλυσε η ύπαρξη σου; Με όπλα κι απειλές ζητάς από τη πατρίδα σου να σε υποστηρίξει;"
Μια "Ισμήνη" από την Ιώβη Φραγκάτου, να σπαράζει με τα χέρια στο πρόσωπο να "αλλοιώνουν" την μορφή της, σαν νιώθει σε μια στέρφα γη το τέλος να πλησιάζει.
"Αγαπημένε μου φονιά, φονιά μου αγαπημένε, 
αυτό το δόρυ που έριξες τρύπησε την καρδιά σου."
Ένα έργο-ελεγεία σε εκείνον που έχασε τη ζωή του, παίρνοντας μια ζωή. 
Δυο κορίτσια στέκονται παρατηρητές σε ένα δράμα αδελφικό, που αναρωτιούνται ποιον να πρωτοθρηνήσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου