Καλοκαίρι, 1984. Ο τότε αρχηγός της Ν.Δ., Ευάγγελος Αβέρωφ, ταλαντευόταν για το αν θα μπορούσε να συνεχίσει ή όχι λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, παρ’ ότι είχε καταφέρει να περιορίσει τη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. 
Κατά πολλούς, τη λύση έδωσε ο Αντώνης Σαμαράς στην πατρική οικία του Αγγελου Μοσχονά, στην Κεφαλονιά. Πολιτικό τέκνο του Αβέρωφ ο πρώτος, αφοσιωμένος στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο δεύτερος, κατέστρωσαν μαζί με άλλους τα σχέδιά τους για την επόμενη ημέρα στη Ν.Δ., στον βαθμό βέβαια που μπορούσαν να επηρεάσουν τις καταστάσεις, αφού τέτοιου είδους διαδικασίες στη Νέα Δημοκρατία ήταν αυστηρά υπόθεση της «γαλάζιας» Κοινοβουλευτικής Ομάδας. 
«Στην πολιτική, οι προδοσίες είναι θέμα χρόνου», συνήθιζε να λέει ο μακαρίτης ο Αβέρωφ και έτσι σε διάστημα λίγων ημερών η «ομάδα των νεαρών» πέτυχε να προσεγγίσει αρκετούς βουλευτές, οι οποίοι ζήτησαν από τον αρχηγό της Ν.Δ. να παραιτηθεί. Ο Αβέρωφ βρέθηκε προ αδιεξόδου και οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν. Εθεσε εαυτόν επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της Ν.Δ. στις κάλπες του 1984, όταν η φιλελεύθερη παράταξη περιόρισε τη διαφορά της στις 3,5 μονάδες από το ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 1981, και παραιτήθηκε. 
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ. Ο διάδοχός του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έχοντας σε μεγάλη εκτίμηση τον Αντώνη Σαμαρά, τον αξιοποίησε στην κορυφαία θέση του υπουργού Οικονομικών στην κυβέρνηση συνεργασίας του Τζαννή Τζαννετάκη, ενώ λίγους μήνες μετά του ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο του υπουργού Εξωτερικών στην οικουμενική του Ξενοφώντα Ζολώτα, το οποίο διατήρησε έως τον Απρίλιο του 1992. Η παραίτησή του τότε, μετά το επεισοδιακό Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για το Σκοπιανό, προκάλεσε κλυδωνισμούς στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους παραιτήθηκε και από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., ενώ τον Ιούνιο του 1993 δημιούργησε την Πολιτική Ανοιξη και οδήγησε στην έξοδο και τον δεύτερο πολιτικό ευεργέτη του. 
Ο Αντώνης Σαμαράς αναδεικνύεται σε «μετρ» της ίντριγκας κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1996, παρ’ ότι έβλεπε ότι το κόμμα του με δυσκολία θα εξασφάλιζε το 3% για την είσοδό του στη Βουλή, επέλεξε να κινηθεί εναντίον του Μιλτιάδη Εβερτ, με αποτέλεσμα η Ν.Δ. να χάσει με διαφορά 3,2 μονάδων και η Πολιτική Ανοιξη να λάβει ποσοστό 2,8%. Εναν χρόνο νωρίτερα, το 1995, είχε προσφέρει στήριξη στο ΠΑΣΟΚ, υποδεικνύοντας την υποψηφιότητα του Κωστή Στεφανόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, το οποίο έσπευσε να ψηφίσει, αποφεύγοντας τις πρόωρες εκλογές. Σημειώνεται ότι στις εσωκομματικές εκλογές του 1984 ο Κ. Στεφανόπουλος είχε αποχωρήσει από τη Ν.Δ. με βαρύτατους υπαινιγμούς και κατά του Αντ. Σαμαρά για «συνωμοσίες και αδιαφανείς διεργασίες». 
ΕΠΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ. Στις ευρωεκλογές του 1999, στις οποίες επικράτησε η Ν.Δ. με τρεις μονάδες διαφορά έναντι του ΠΑΣΟΚ, γράφτηκε ο επίλογος της Πολιτικής Ανοιξης με το πενιχρό ποσοστό του 2,3% σε σχέση με το 8,6% στις ευρωεκλογές του 1994. Ο Αντώνης Σαμαράς, μεθοδεύοντας ήδη την επιστροφή του στη Ν.Δ., απέσυρε το κόμμα του από τις ανοιξιάτικες εθνικές κάλπες του 2000, βλέποντας ότι ο Κώστας Καραμανλής οδηγούσε ξανά την κεντροδεξιά παράταξη στην εξουσία. 
Παρ’ ότι ο Κ. Μητσοτάκης διαφωνούσε έντονα, ο Κ. Καραμανλής έδωσε την ευκαιρία επανόδου στον Αντ. Σαμαρά βάζοντάς τον σε εκλόγιμη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. το 2004. Ολες οι παρεμβάσεις του στην Ευρωβουλή ήταν θεσμικές και αμιγώς παραταξιακές, καταφέρνοντας να «κοιμίσει» τον Κ. Καραμανλή και το 2007 να μπει ξανά στην κεντρική πολιτική σκηνή ως βουλευτής Μεσσηνίας μετά από 11 χρόνια (σ.σ.: Τελευταία περίοδος βουλευτίας του, η τριετία 1993-1996). 
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα ήταν εύκολα για εκείνον. Δύο χρόνια αργότερα, στον ανασχηματισμό του Ιανουαρίου του 2009, ο Κ. Καραμανλής τον έκανε υπουργό Πολιτισμού και ο Αντ. Σαμαράς έδειξε έργο φτιάχνοντας και παραδίδοντας σε ελάχιστους μήνες το Μουσείο της Ακρόπολης. Το μεγάλο λάθος του Καραμανλή δεν ήταν μόνον ότι τον αξιοποίησε, όπως έλεγε αργότερα στους συνομιλητές του, αλλά και το ότι του ανέθεσε το συγκεκριμένο υπουργείο, τα συρτάρια του οποίου ο εξάδελφός του, Μιχάλης Λιάπης, είχε γεμίσει με «διάτρητες» συμβάσεις και αξιόποινες απευθείας αναθέσεις εργολαβιών.
Η θητεία και οι συνεχείς ήττες του
Τον Οκτώβριο του 2009, η Ν.Δ. έχασε κατά κράτος από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, συμφοιτητή και συγκατοίκου του Αντώνη Σαμαρά στην Αμερική, ενώ ο τελευταίος ανέλαβε τα ηνία της παράταξης με εκλογή απευθείας από την κομματική βάση και ποσοστό 50,09%, με την ανάδοχο τεχνική εταιρεία να μην έχει ανακοινώσει έως σήμερα τα αναλυτικά αποτελέσματα. Η εξαετής θητεία του στην ηγεσία του κόμματος χαρακτηρίστηκε από ενδοπαραταξιακές δολοπλοκίες, αμφισβητούμενες διευρύνσεις προς την Ακρα Δεξιά, προσπάθειες για διάλυση της Ν.Δ. και δημιουργία της «Νέας Ελλάδας» και, τελικώς, από συνεχείς ήττες, που τον οδήγησαν μοιραία σε παραίτηση το καλοκαίρι: Ευρωεκλογές 2014, εθνικές κάλπες Ιανουαρίου 2015, δημοψήφισμα Ιουλίου 2015. Μετά από αυτό το δημοψήφισμα, η Ν.Δ. κατέγραφε ποσοστά μικρότερα του 16% σε όλες τις μετρήσεις. 
Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να επανέλθει μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, υποστηρίζοντας στην κούρσα της διαδοχής στη Ν.Δ. αρχικώς τον Απόστολο Τζιτζικώστα, ο οποίος τον «άδειασε», και κατόπιν τον Αδωνι Γεωργιάδη, που ήλθε τέταρτος. Με τη στάση του ωστόσο κατάφερε το ανεπίτευκτο έως τώρα στη Ν.Δ., να «στείλει» στον δεύτερο γύρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον υποστηριζόμενο από την Ντόρα Μπακογιάννη, Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ, πόσω μάλλον για τις συνέπειες των προδοσιών.