«Η θάλασσα των δέντρων» και τα μακάβρια μυστικά που κρύβει

Το έτος 864 μια ισχυρή έκρηξη του ηφαιστείου Φούτζι στην Ιαπωνία δημιούργησε μια «θάλασσα δέντρων». Ένα μικρό δάσος που βρισκόταν στους πρόποδες του τεράστιου βουνού βρήκε την ευκαιρία να μεγαλώσει πάνω στους τόνους λάβας που ξεχύθηκαν από τα σπλάχνα της γης.

Από το τότε το  δάσος Αοκιγκαχάρα  (Aokigahara) έλαβε από τους ντόπιους το προσωνύμιο «Jukai» δηλαδή «η θάλασσα των δέντρων». Το θέαμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Ένα πυκνό, επιβλητικό δάσος 30 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Αρκετές εκατοντάδες χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1960, ο Ιάπωνας συγγραφές Seicho Matsumoto γράφει το βιβλίο «Kuroi Jukai». Βασικός πυρήνας του ερωτικού μυθιστορήματος είναι ένας νεαρός εραστής που δίνει τέλος στη ζωή του μέσα στο δάσος.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα το Αοκιγκαχάρα αλλάζει μορφή. Από ένα πανέμορφο δάσος που μπορεί να χαρίσει στιγμές ξεγνοιασιάς και ηρεμίας γίνεται το δάσος του θανάτου. Εκατοντάδες εκείνοι που επέλεξαν το συγκεκριμένο μέρος για να αυτοκτονήσουν.

Τόσοι, ώστε, να αναγκαστούν οι τοπικές αρχές να τοποθετήσουν μια πινακίδα στην είσοδό του με την οποία συμβουλεύουν τον διαβάτη πως η ζωή είναι ωραία για να την τερματίσει με έναν τόσο άγριο τρόπο.

Οι θρύλοι που συνοδεύουν το συγκεκριμένο δάσος, πολλοί. Όσοι και οι ανθρώπινοι σκελετοί που βρίσκονται διάσπαρτοι στο εσωτερικό του.

Κάθε χρόνο πάνω από 100 πτώματα βρίσκονται μέσα στο Αοκιγκαχάρα

Μετά την έκδοση του βιβλίου του Seicho Matsumoto οι άνθρωποι που ήθελαν να αυτοκτονήσουν επέλεγαν το συγκεκριμένο δάσος για να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία των Ιαπωνικών αρχών ένας μέσος όρος είναι λίγο πιο πάνω από τα 100 άτομα ετησίως! Ενδεικτικό είναι πως μόνο το 2014 μέσα στο δάσος αυτοκτόνησαν 257 άνθρωποι!

Οι περισσότεροι από αυτούς όταν πλέον εντοπιστούν έχουν απομείνει μόνο οι σκελετοί τους να προσθέτουν μια μακάβρια πινελιά σε ένα ούτως ή άλλως σκοτεινό μέρος που μοιάζει να έχει βγει από ταινία θρίλερ.

Οι αρχές ελέγχουν για πτώματα σε ετήσια βάση, καθώς το δάσος βρίσκεται στους πρόποδες του Όρους Φούτζι και είναι πολύ πυκνό για να γίνονται συχνότερες περιπολίες. Η πινακίδα που γράφει: «η ζωή σου είναι ένα πολύτιμο δώρο των γονιών σου. Σε παρακαλώ σκέψου τους γονείς, τα αδέρφια και τα παιδιά σου. Μην κρατάς μέσα σου τις στεναχώριες. Μίλησε σε κάποιον», δεν πρόκειται να αποτρέψει κανέναν από το να βάλει τέλος στην ζωή του.

Ειδικά αυτούς που φεύγουν από τις χώρες τους και πηγαίνουν στην Ιαπωνία για να αυτοκτονήσουν. Και είναι πολλοί αυτοί, σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία των αρχών. Πρόκειται για ένα νέου είδους «τουρισμού» που μόνο τρόμο μπορεί να προκαλέσει.

Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία οι περισσότεροι από τους αυτόχειρες εντοπίζονται απαγχονισμένοι. Αυτός είναι ο δημοφιλέστερος τρόπος. Αμέσως μετά έρχονται οι αυτοκτονίες με την κατανάλωση υπνωτικών χαπιών ή με τη χρήση δηλητηρίων. Ελάχιστες είναι οι αυτοκτονίες με αυτοπυροβολισμούς. Λέγεται πως οι αυτόχειρες δεν προτιμούν αυτόν τον τρόπο διότι κανείς δεν θέλει να διαταράξει την ησυχία και την γαλήνη του δάσους.

Είναι τόσα τα πτώματα που βρίσκονται μέσα στο δάσος που η Ιαπωνική μαφία, η Yakuza, πληρώνει άστεγους να τρυπώνουν στο δάσος και να κλέβουν ότι πολύτιμο έχουν πάνω τους οι νεκροί.

Οι κατάρες, οι μύθοι, και οι αλήθειες που συνοδεύουν τη «θάλασσα των δέντρων»

Οι ντόπιοι θεωρούν ότι το δάσος είναι καταραμένο. Πως λειτουργεί σαν μία «φυσική μπαταρία» η οποία «απορροφά» συναισθήματα. Πολλά από αυτά τα συναισθήματα μπορεί εύκολα να τα εντοπίσει κανείς αρκεί να κάνει μια μικρή βόλτα μέσα στο σκοτεινό δάσος.

Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους για το δάσος, αναφέρει πως πριν από εκατοντάδες χρόνια οι Ιάπωνες που έμεναν στην περιοχή, εγκατέλειπαν στο Αοκιγκαχάρα όσους συγγενείς τους ήταν βαριά άρρωστοι ή ηλικιωμένοι. Οι Ιάπωνες πιστεύουν πως αν κάποιος πεθάνει θυμωμένος ή μείνει άταφος το πνεύμα του κυριεύει τον χώρο που άφησε την τελευταία του πνοή. Το «Γιουρέι», έτσι ονομάζονται τα εξαγριωμένα πνεύματα, αρνείται να εγκαταλείψει τον κόσμο αυτό, περιπλανιέται σαν σκιά και εμφανίζεται μπροστά σε όσους βρίσκονται στον δρόμο του.

Τα «Γιουρέι», λοιπόν, θεωρούνται ως τα πνεύματα που κατακλύζουν το δάσος και ωθούν τους ανθρώπους που μπαίνουν σε αυτό να κάνουν πράξη τις πιο σκοτεινές σκέψεις τους. Με τον τρόπο αυτό οι «λεγεώνες» αυτών των πνευμάτων αυξάνονται χρόνο με το χρόνο και συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους.

Αυτό που κυριολεκτικά παγώνει τον επισκέπτη και εξάπτει την φαντασία είναι πως το δάσος χαρακτηρίζεται από δυο φαινόμενα. Το πρώτο είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη ζώων. Το δεύτερο η απουσία ήχων και φωτός μέσα σε αυτό. Τα φαινόμενα αυτά εξηγούνται εύκολα αν αναλογιστεί κανείς πως η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που δεν επιτρέπει στις αχτίδες τους ήλιου να περάσουν μέσα ενώ «κόβει» και κάθε ήχο που προέρχεται έξω από αυτό. Για τους ντόπιους, ωστόσο, αυτά τα δυο είναι η απόδειξη πως το δάσος είναι καταραμένο.

Οι πυξίδες, τα GPS και οι εγκαταλελειμμένες κορδέλες

Παράλληλα, είναι διαδεδομένη η πεποίθηση πως αν μπεις για να αυτοκτονήσεις στο δάσος και το μετανιώσεις, αυτό δεν σε αφήνει να φύγεις. Σε κρατάει εγκλωβισμένο. Οι πυξίδες αχρηστεύονται, τα GPS δεν λειτουργούν και στο τέλος εγκαταλείπεις τις προσπάθειες και πεθαίνεις. Κάποιοι αποδίδουν όλα αυτά στην κατάρα του δάσους. Κάποιοι άλλοι στο γεγονός ότι τα αποθέματα μαγνητικού σιδήρου στο υπέδαφος του δάσους προκαλούν την αχρήστευση των πυξίδων και την απώλεια προσανατολισμού των ταξιδιωτών.

Όταν, όμως, Ιάπωνες στρατιώτες έκαναν εκπαιδευτικές διαδρομές μέσα στο δάσος οι στρατιωτικές πυξίδες λειτουργούσαν αποδεδειγμένα καλά. Κάποιες φθηνές πυξίδες του εμπορίου έχουν πρόβλημα. Οι συσκευές GPS και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές όπως τα κινητά τηλέφωνα λειτουργούν κανονικά στην εξωτερική περίμετρο του δάσους και για αρκετά μέτρα προς το εσωτερικό του και χάνουν σταδιακά την ισχύ τους όσο κάποιος κατευθύνεται προς τον πυρήνα του.

Παράλληλα, ο διαβάτης του Αοκιγκαχάρα θα βρει στο δρόμο του πολλά μακάβρια ευρήματα. Κουκλάκια καρφωμένα πάνω στους κορμούς των δέντρων, σπαρακτικές επιστολές να ταξιδεύουν με τη βοήθεια του ανέμου. Αγχόνες να κρέμονται από τα κλαδιά και μισοθαμμένα προσωπικά αντικείμενα, είναι μερικά μόνο από αυτά.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση, ωστόσο, είναι οι εκατοντάδες κορδέλες, τα δεκάδες μέτρα σπάγκου και σχοινιού που βρίσκονται δεμένα πάνω στα δέντρα και αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη πως κάποιοι είχαν πρόθεση να φύγουν από το δάσος και προκειμένου να μη χαθούν «αντέγραψαν» την ιστορία του Θησέα που με τον μίτο της Αριάδνης βρήκε τον δρόμο της επιστροφής από τον σκοτεινό λαβύρινθο. Αυτό που παραμένει άγνωστό είναι αν τελικά οι ίδιοι τα κατάφεραν ή έμειναν για πάντα μέσα στο σκοτεινό και μυστηριώδες δάσος των αυτοκτονιών…

(Πηγη:patranews.gr)

ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ Μοναδικά αντικείμενα αφηγούνται την ιστορία του Τιτανικού

Ένα ζευγάρι σπασμένα γυαλιά, παιδικά παπούτσια, ένα βραχιόλι με ένα όνομα. Ένα πολυτελές μενού με πλούσια εδέσματα, πορσελάνινα σερβίτσια, ένα μενταγιόν και ένα παλιό ρολόι. Αντικείμενα που για πολλά χρόνια βρίσκονταν βυθισμένα μαζί με το «κουφάρι» του Τιτανικού στον βυθό του Ατλαντικού αναδύθηκαν στην επιφάνεια μετά το «κυνήγι θησαυρού» του 1987 για να ρίξουν φως τόσο στις συνθήκες του ναυαγίου, όσο και στα πρόσωπα. 

Τα αντικείμενα αυτά αποτίνουν έναν φόρο τιμής σημαντικότερο από κάθε άλλο μνημείο, καθώς πολλοί από τους ιδιοκτήτες τους δεν ανασύρθηκαν ποτέ από τον υγρό τάφο τους.

Η συλλογή αντικειμένων από το ναυάγιο αποτελούσε ανέκαθεν αμφιλεγόμενο ζήτημα. Το «πλιάτσικο» αναμένεται να περιοριστεί μετά τις 14 Απριλίου 2012, οπότε το ναυάγιο θα τεθεί υπό την προστασία της UNESCO.

Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι «στο εξής, τα κράτη που συμμετέχουν στη Σύμβαση θα μπορούν να απαγορεύουν την καταστροφή, τη λεηλασία, την πώληση και τη διασπορά των αντικειμένων που έχουν βρεθεί στο ναυάγιο». 



Ένα ρολόι τσέπης έχει σταματήσει στην ώρα 01:50 τα ξημερώματα, μισή ώρα πριν βυθιστεί ο Τιτανικός. Το ρολόι ανασύρθηκε από τη σορό του καμαρώτου Σίντνεϊ Σεντουνάρι και εκτίθεται σε μουσείο στο Σαουθάμπτον.



Το πλοίο διέθετε αρκετούς χώρους αφιερωμένους στην άνεση των ανδρών ταξιδιωτών. Για παράδειγμα το Καπνιστήριο αποτελούσε χώρο χαλάρωσης, διέθετε τοίχους επενδυμένους με μαόνι και θερμαινόταν από ένα μεγάλο τζάκι. Στον χώρο αυτό οι επιβάτες έπαιζαν χαρτιά ή έκλειναν συμφωνίες. Η πίπα ανήκε στον Πρώτο Αξιωματικό του Τιτανικού, Γουίλιαμ Μέρντοχ και ανασύρθηκε από τα βάθη του Ατλαντικού.



Κουμπί από τη στολή του Γουίλιαμ Μέρντοχ, του Πρώτου Αξιωματικού του πλοίου που προσπάθησε απεγνωσμένα να αποφύγει την επαφή με το παγόβουνο. Όταν, το βράδυ της 14ης Απριλίου ο σκοπός του Τιτανικού, Φρέντερικ Φιλντ, χτύπησε τρεις φορές μια μπρούτζινη καμπάνα, φωνάζοντας «παγόβουνο, ευθεία μπροστά», ο Γ.Μέρντοχ έδωσε εντολή στον πηδαλιούχο να στρίψει το πηδάλιο «όλο δεξιά». Ταυτόχρονα, έστειλε μήνυμα να σταματήσουν οι μηχανές και να κάνουν πίσω ολοταχώς. Η πλώρη του πλοίου έστριψε αριστερά αποφεύγοντας την μετωπική σύγκρουση με το παγόβουνο. Ωστόσο, ένα σκληρό μυτερό κομμάτι πάγου τρύπησε περίπου 76 μέτρα κατά μήκος του κύτους. Ο Δεύτερος Αξιωματικός Λαϊτόλερ είχε πει: «Από εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν μπορούσε να σώσει το πλοίο».



Σερβίτσια λευκής και μπλε πορσελάνης χρησιμοποιούνταν στον Τιτανικό. Τα μαχαιροπίρουνα του πλοίου έφεραν ένα αστέρι, μοτίβο της πλοιοκτήτριας εταιρείας White Star Line.



Βαμβακερά γάντια. Το βιβλίο «Η ιστορία του Τιτανικού όπως ειπώθηκε από τους επιζώντες» αναφέρει σε κάποιο σημείο ότι «ο Τιτανικός δεν ήταν απλώς ένα μέσο μεταφοράς των ανθρώπων από ένα μέρος απ' όπου ήθελαν να φύγουν σε ένα άλλο, όπου ήθελαν να πάνε. Ήταν ένα πλωτό σύμβολο της κοινωνίας».



Απόδειξη παραλαβής ενός ταμία. Αυτές οι αποδείξεις έγραφαν: «White Star Line, Τιτανικός. Το απόκομμα αυτό πρέπει να παραδοθεί στον ταμία όταν το αντικείμενο επιστραφεί στον κάτοχό του. Το αντικείμενο θα τοποθετηθεί στο χρηματοκιβώτιο του ταμία. Η εταιρεία δεν φέρει καμία ευθύνη για την απώλεια χρημάτων, κοσμημάτων ή άλλων κοσμητικών από κλοπή ή άλλη αιτία, εφόσον αυτά δεν έχουν τοποθετηθεί στο χρηματοκιβώτιο». Το απόκομμα δεν αναφέρει, φυσικά, τίποτα για την απώλεια ανθρώπινων ζωών.



Χαρτονόμισμα των πέντε δολαρίων, σειράς 1907 που ανασύρθηκε από τον Τιτανικό. Σφραγισμένοι φάκελοι με χρήματα είχαν παραδώσει πολλοί επιβάτες σε ταμία του Τιτανικού για να τοποθετηθούν στο χρηματοκιβώτιο στη διάρκεια του ταξιδιού. Οι φάκελοι αυτοί ενδέχεται να παραμένουν άθικτοι μέσα στο χρηματοκιβώτιο στον πάτο της θάλασσας...



Πόμολο από την πρώτη θέση. Τα καταλύματα της πρώτης θέσης παρείχαν ασύγκριτη πολυτέλεια. Είχαν όλες τις ανέσεις, από μεταξωτά παπλώματα, μέχρι επάργυρες λάμπες. Οι κατασκευαστές του πλοίου προσπάθησαν τα δωμάτια της πρώτης θέσης να είναι καλύτερα από αυτά των πιο πλούσιων ξενοδοχείων της ξηράς.



Σκέφος για πομάδα μαλλιών από τον Τιτανικό που θα δημοπρατηθεί στις 11 Απριλίου, μαζί με χιλιάδες άλλα αντικείμενα. Στην πρώτη θέση υπήρχε ένα κουρείο στο κατάστρωμα Γ που προσέφερε καθημερινό ξύρισμα, καθώς και τη δυνατότητα να αγοράσει κάποιος ένα σουβερνίρ από το ταξίδι.



Καπέλο φούρναρη που ανήκε στον τρίτο φούρναρη του Τιτανικού Γουίλιαμ Ε.Χάιν, ο οποίος πέθανε στο ναυάγιο. Τα μαγειρεία του Τιτανικού ήταν εξοπλισμένα με ό,τι ήταν απαραίτητο για να ετοιμαστούν περισσότερα από 62.000 γεύματα στη διάρκεια του ταξιδιού.



Μενού από τον Τιτανικό. Το προσωπικό ήξερε πως να κρατά ικανοποιημένους τους πελάτες του. Η Λαίδη Νταφ Γκόρντον που ταξίδευε με τον σύζυγό της, είχε πει για το εστιατόριο A La Carte: «Υπέροχες φράουλες τον Απρίλιο και μάλιστα στη μέση του ωκεανού. Το όλο σκηνικό είναι ευχάριστα παράξενο. Θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι βρίσκεται στο Ριτζ». Το μενού περιλάμβανε σαμπάνια και ζουμερές ελιές, χαβιάρι και αστακό. Παρόμοιο ήταν και το μενού για τις σουίτες της πρώτης θέσης, ενώ πλούσιο ήταν και το φαγητό που πρόσφερε το πλοίο στους επιβάτες της δεύτερης και της τρίτης θέσης. Το βραδινό μενού της δεύτερης θέσης στις 14 Απριλίου περιελάμβανε σούπα από ζωμό κρέατος με ταπιόκα, κοτόπουλο με κάρι και αμερικάνικο παγωτό.



Ο Τιτανικός παρέσυρε στον υγρό του τάφο εκτός από εκατοντάδες ανθρώπους και χιλιάδες αντικείμενα. Πολλά από αυτά μαρτυρούσαν τον θάνατο του ιδιοκτήτη τους, όπως αυτά τα παιδικά παπουτσάκια που πιστεύεται ότι ανήκαν σε κάποιο αγόρι που έχασε τη ζωή του στο ναυάγιο (εκτίθενται στο Ναυτικό Μουσείο Ατλαντικού στο Χάλιφαξ).



Μια ξαπλώστρα από μαόνι από τον Τιτανικό. Το πλοίο υπήρξε σύμβολο πολυτέλειας. Παγκάκια με πλούσια διακόσμηση ήταν τοποθετημένα στα ανοιχτά καταστρώματα του πλοίου για την άνεση των επιβατών. Οι επιβάτες της πρώτης θέσης μπορούσαν, επίσης, να απολαύσουν την πισίνα, το γυμναστήριο, το γήπεδο του σκουός ή τα τούρκικα λουτρά, τα οποία ήταν ανοιχτά ξεχωριστές ώρες για τις γυναίκες. Η ξαπλώστρα της φωτογραφίας εκτίθεται στο Ναυτικό Μουσείο Ατλαντικού στο Χάλιφαξ.



Κλειδιά για το ντουλάπι του καμαρώτου της τρίτης θέσης, Ρόμπερτ Μπρίστοου, ο οποίος χάθηκε στο ναυάγιο.



Μια βούρτσα για το γυάλισμα των παπουτσιών που ανήκε στον Γουίλιαμ Μέρντοχ. Το προσωπικό έπρεπε να είναι φροντισμένο και πάντα ευγενικό.



Τέτοιες τσάντες ταξιδιού ήταν συχνό θέαμα πάνω στα πλοία. Η συγκεκριμένη ανήκε στον Γουίλιαμ Μέρντοχ, Πρώτο Αξιωματικό του πλοίου.



Καρτ ποστάλ που ανήκε στον Έντγκαρ Σάμιουελ έναν επιβάτη της δεύτερης θέσης. Ο Έντγκαρ Σάμιουελ επρόκειτο να επιβιβαστεί σε άλλο πλοίο στις 17 Απριλίου, αλλά η απεργία των ανθρακωρύχων τον ανάγκασε να φύγει αρκετές ημέρες νωρίτερα. Αυτό σήμαινε ότι θα έχανε την επίσκεψη φιλικού του προσώπου, στο οποίο έγραψε: «Αυτή τη στιγμή εύχομαι να βρισκόταν ο Τιτανικός στον πάτο του ωκεανού». Χάθηκε σε ηλικία μόλις 17 ετών.



Η μπότα ανήκε στον επιβάτη της δεύτερης θέσης, Έντγκαρ Σάμιουελ.



Ένα μενταγιόν με δύο φωτογραφίες: ο Έντουαρντ Χέρμπερτ Κίπινγκ, υπηρέτης στο επάγγελμα, κρατούσε πάντα μαζί του τις εικόνες της γυναίκας του και της κόρης του. Ο Κίπινγκ πέθανε στο ναυάγιο του Τιτανικού.



Ένα βραχιόλι που γράφει Amy. To 15 καρατίων από ροζ χρυσό και ασημένιο βραχιόλι γράφει το όνομα με διαμάντια. Ανάμεσα στους 2.228 επιβαίνοντες υπήρχαν δύο γυναίκες με το όνομα Έιμι -η μία ήταν μέλος του προσωπικού. Ωστόσο, το βραχιόλι θα μπορούσε να ανήκει και σε κάποια Αμάντα ή Εμίλια.



Ένα ζευγάρι γυαλιών που ανασύρθηκε από τον Τιτανικό.



Χαρακτηριστικός χώρος στο πλοίο ήταν η μπροστινή κύρια σκάλα με τον φωτισμένο θόλο από γυαλί και σίδηρο. Το φως που έμπαινε από εκεί έπεφτε πάνω στο σκαλιστό δρύινο κιγκλίδωμα που ήταν διακοσμημένο με σιδερένια και μπρούτζινα σκαλίσματα με τη μορφή λουλουδιών και φυλλωμάτων. Η βάση της σκάλας φωτιζόταν από επιχρυσωμένα εντοιχισμένα φωτιστικά. Το μπρούτζινο χερουβίμ της φωτογραφίας πιστεύεται πως στόλιζε τη μεγάλη σκάλα μετά την Πρώτη Θέση, στο κατάστρωμα Α.



Ένα δαχτυλίδι που ανασύρθηκε από το ναυάγιο. Το 2,4 καρατίων δαχτυλίδι βρισκόταν σε τσάντα. Τα πολυτιμότερα αντικείμενα του πλοίου βρίσκονταν κάτω από τα καταστρώματα. Ένας θρύλος μιλά ακόμα και για μια μούμια που... καταράστηκε το πλοίο. Φορτία με διάφορα προϊόντα (από τυριά μέχρι πούπουλα στρουθοκάμηλου) βρίσκοταν στο πρώτο και τελευταίο ταξίδι του Τιτανικού. Μερικά από τα πιο διάσημα αντικείμενα του πλοίου ήταν μια μηχανή μαρμελάδας, καθώς και τρία κιβώτια με αρχαία αγαλματίδια της Μόλι Μπράουν, τα οποία σκόπευε να δώσει σε μουσείο του Ντένβερ. Η επιβάτης της πρώτης θέσης, Σαρλότ Καρντέτσα, κουβάλησε 14 μπαούλα, κάμποσες βαλίτσες και τρία κοφίνια στο πλοίο. Ζήτησε αποζημίωση από την εταιρεία για τις χαμένες αποσκευές περισσότερα από 177.352 δολάρια.



Φλιτζάνι της Τρίτης Θέσης. Για να προσελκύσει τους μετανάστες που αναζητούσαν μια νέα πατρίδα, η White Star υποσχόταν ότι «το διάστημα ανάμεσα στην παλιά και τη νέα ζωή κυλά κάτω από τις πιο ευχάριστες δυνατές συνθήκες». Φρεσκοψημένο ψωμί και φρούτα σερβίρονταν σε σκεύη και κούπες με το κόκκινο λογότυπο της εταιρείας.










Επιζώντες του Τιτανικού στο πλοίο Carpathia
















Tο βιολί με το οποίο έπαιζε ο μουσικός Ουάλας Χάρτλεϊ για να καθησυχάσει τους επιβάτες του Τιτανικού την ώρα που το υπερωκεάνιο βυθιζόταν .



Tο επτά σπαθί «ξεκουράστηκε» σχεδόν 2.5 μίλια κάτω από την επιφάνεια του Ατλαντικού, πριν το ανακαλύψουν.



Αυτά τα κιάλια βρέθηκαν ανάμεσα στα συντρίμμια του Τιτανικού .



Δύο κατσαρόλες μαγειρέματος από τον Τιτανικό. 



Ένα ζευγάρι βαλβίδων νερού μπάνιου, που αφού βούλιαξε ο Τιτανικός έμειναν κάτω από τη θάλασσα για παραπάνω από 70 χρόνια.



Αν αναλογιστεί κανείς τον αριθμό των ανθρώπων που πέθαναν, είναι λυπηρό το γεγονός πως εδώ έχουμε ένα αχρησιμοποίητο σωσίβιο από τον Τιτανικό. Το γεμισμένο με φελλό σωσίβιο λέγεται πως βρέθηκε από τον αγρότη Τζον Τζέιμς Ντούνμπαρ στην ακτή της περιοχής Χάλιφαξ, αφού το επιβατηγό πλοίο βούλιαξε έξω από την περιοχή Newfoundland.

Πορσελάνινο φλιτζάνι τσαγιού της White Star Line

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σπάνιο σετ, το οποίο πιστεύεται ότι προοριζόταν για το εστιατόριο α λα καρτ του Τιτανικού.

Παρά το γεγονός ότι, σε γενικές γραμμές, τα πορσελάνινα σερβίτσια εναλλάσσονταν μεταξύ των πλοίων της εταιρείας White Star Line, το εξαίρετο σχέδιο του συγκεκριμένου σετ, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πολύ λίγα παρόμοια κομμάτια έχουν βρεθεί, δείχνουν ότι προοριζόταν για αποκλειστική χρήση από τους επιβάτες της πρώτης θέσης του Τιτανικού.

John Jacob Astor (1864-1912)


Benjamin Guggenheim (1865-1912)