Χαθήκαμε στο μέτρημα…
Περπατώντας από την πλατεία Αγίας Σοφίαςπρος το κέντρο της Πάτρας σε πιάνει απογοήτευση από τα καταστήματα που έκλεισαν είτε τους τελευταίους μήνες, είτε τα τελευταία χρόνια, στο διάστημα που η χώρα είναι στην οικονομική κρίση.
Στην Κωνσταντινουπόλεως, σε έναν κεντρικό δρόμο τον οποίο περνάς, για να μπεις στο κέντρο της Πάτρας και ο οποίος κάποτε είχε μία εμπορική δύναμη από το γεγονός και μόνο ότι στην όλη περιοχή μένουν δεκάδες φοιτητές, τα καταστήματα που έχουν κλείσει και έχουν βάλει λουκέτο, είναι «ντόμινο». Το ένα μετά το άλλο και στις δύο μεριές.
Δεν είναι μόνο αυτά που έχουν κλείσει εδώ και χρόνια από την πρώτη περίοδο της οικονομικής κρίσης. Είναι και άλλα που έδειχναν να αντέχουν, όμως τελικά στο πέρασμα των μηνών, λύγισαν και αυτά, κλείνοντας το τελευταίο διάστημα.
Τα "λουκέτα" και η επιγραφή του "ενοικιάζεται" είναι τόσα πολλά που αν τυχόν προσπαθήσεις να τα μετρήσεις κατά μήκος του δρόμου, κυριολεκτικά χάνεις το μέτρημα. Πηγαίνοντας στους δύο παράλληλους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως, στην Έλληνος Στρατιώτη (από κάτω) και στην Κορίνθου (από πάνω) η κατάσταση δεν αλλάζει, ούτε είναι και τόσο καλύτερη.
Και εκεί τα καταστήματα που αντέχουν μάλλον είναι λιγότερα από αυτά που έχουν ήδη κλείσει. Προχωρώντας προς το κέντρο και μπαίνοντας στην Μαιζώνος, ή στην Ρήγα Φεραίου, παρατηρεί κανείς ότι τα «ενοικιάζεται» συνεχίζονται. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούσαν την καρδιά της τοπικής οικονομίας και της αγοράς της Πάτρας, έχει σχεδόν σταματήσει να χτυπά ή χτυπά με ολοένα και πιο αργούς ρυθμούς.
Αλήθεια όμως, υπάρχει ένας δρόμος αυτή τη στιγμή στην Πάτρα όπου δεν θα δει κανείς λουκέτα και την επιγραφή του ενοικιάζεται; Στην Γούναρη τα «λουκέτα» παραμένουν κυρίαρχο χαρακτηριστικό ενός κάποτε εμπορικού «φιλέτου» για την Πάτρα (ειδικότερα από τα πλατεία Υψηλών Αλωνίων και πάνω), ενώ το ίδιο σκηνικό κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος των κεντρικών και κομβικών δρόμων της πόλης.
Μιας πόλης που ενοικιάζεται ελέω φτώχειας, μιζέριας, νοοτροπιών και κοινωνικής συνθήκης.